Üzgünüm Eskisi Gibi Değil Lunapark

O kadar uzun zamandır yazı yazmadım ki, bir daha paylaşım yapıp yapamayacağımdan bile emin değildim. Kendimi üretebilecek, destek verebilecek halde bulamıyordum. Sanki yalnızca çok mutluyken, içim içime sığmazken yazı yazabilirim yahut yalnız mutlu yazılarımı paylaşabilirim gibi geliyordu.

Ama bugün; tam da artık üretemeyeceğimi düşünürken kendimi olduğum gibi kucaklamam gerektiğini fark ettim. Hissettiğim iyi ya da kötü tüm duygular yaşamın, bu akışın bir parçası ve ben kendime iyi hissetmem konusunda baskı yaptıkça daha da dibe battığımı fark ettim.

Bugün kendimi her halimle kucaklamayı öğreniyorum. Bu bir akış, bir yolculuk. Kendimi her daim mutlu ya da her daim umutsuzluk içinde hissetmem mümkün değil. Bu döngüde ne kendimi ne de başkalarını belirli bir kalıba sokmamam

gerektiğini fark ettim.

"Çünkü acılar da sevinçler kadar olgunlaştırır insanı"

demiş şair. Hissettiğim her şey yaşamın bir parçası ve bunun için kendimi sorumlu tutamama gerek yok.

Hayatın olağan düzeninde bazen kendi düzeninizden çıktığınızı fark edebilirsiniz. Korkmayın ve her halinizle kendinizi kucaklamaya devam edin. Mutluluğu da hüznü de hisseden sizsiniz. Olur öyle bazen...

Teşekkür ederim, yazılarımı okuyan, bana destek verip geri dönüt yapan herkese...

Mutsuzum ama keyfim yerinde...

---