MONOTONLUK, GÜNLÜK TUTMAK VE KARANTİNA ÜZERİNE

Bu yazımın biraz daha sohbet, podcast ,vlog ve günlük tadında olmasını istedim aslında. Uzunca zamandır evlerimizdeyiz. Bir süredir bu pandemi ve karantina sürecinde beni asıl yıpratan şeyin ne olduğunu alamaya çalışıyorum. Bir şeylerin fark edebilirsem bu sürecin üstesinden daha kolay geleceğime inandım. Ve dilimde hep aynı cümle "Normal hayatımı özledim." Peki nedir bu beni, belki de bir çoğumuzu bu kadar normale dönmek istemeye iten şey?

Ben beni yıpratanın monotonluk olduğuna karar verdim... Çünkü "normal hayatım" diye bahsettiğim yerin aslında hiç de sıradan sıkıcı olmadığını aksine bana ne kadar heyecan verdiğinin farkına vardım. Güne başlarken neyle karşılaşacağımı bilmemek bana heyecan veren şeymiş oysa.

Günlük tuttuğumu duyan birçok kişinin tepkisi "her gün yazacak şeyim olmuyor" demek oluyor. Ve ben bu sürede bomboş geçen günlerimin bile aslında ne kadar yazılmaya, yaşanmaya ve hatırlanmaya değer olduğunun bir kez daha farkına vardım.

Her sabah beni yataktan kalkmaya ikna edecek bir sebep bulmadan yataktan çıkmamaya çalışırım. Biliyorum biraz delilik ama bana o günü yaşamaya değer kılan şeyin ne olduğunu ancak böyle anlayabiliyorum. Ve bu her günün birbirinin aynısı olarak başlayıp bittiği bu evrede beni yataktan çıkmaya ikna eden şey kendim için en güzelini en verimlisini yapma isteği oluyor.

Neredeyse 20 yaşındayım şimdiye kadarki en tecrübeli ve bundan sonra olabileceğim en genç yaştayım. Biliyorum özlem, dersler, ailevi sorunlar, maddi ve manevi sıkıntılar bu genç yaşta içinizden birçok şeyi alıp götürdü. Hele bir de dört duvar arasında kaldığınız bu dönemde sizden kendinize iyi gelmek adına bir motivasyonu inanın beklemiyorum. Ama şunu sormam gerekiyormuş gibi; "Şimdi değilse ne zaman?" o derslere şimdi değilse ne zaman çalışacaksın? o sınavı şimdi değilse ne zaman kazanacaksın? hep istediğin diziye, filme, kitaba, spora şimdi değilse ne zaman başlayacaksın?

Biliyorum böyle oturduğum yerden size yazmak çok kolay ama inanın ben de deniyorum. Çünkü biliyorum ki kendime iyi gelmek için bundan daha uzun bir vaktim olmayacak, bir daha hiç bu kadar genç ve hata yapmaya müsait olmayacağım... Eğer bu yazıyı buraya kadar okumuşsan kendinin farkına var. Kimse sana senden daha iyi gelmeyecek, bir daha önüne bu kadar uzun molalar çıkmayacak (her şeyden bunalıp hafta sonunu iple çektiğin zamanları hatırla). Ne bileyim? Tadını çıkar işte hayatının, gençliğinin, sahip olduğun her şeyin...