Devam Edebilmek, kendin olabilmek, farkına varmak, sahip çıkabilmek

Henüz daha 19 yıldır mavi küreye misafir olan bir göçebeden...

Nasıl ve ne zaman başardığımı hiç bilmediğim bir şey oldu. Kendim olmayı, devam edebilmeyi, bana ait olan ne varsa sahip çıkabilmeyi öğrendim. Tüm bunları bilmediğimin farkında bile değildim ama şimdi öğrendiğimi, başardığımı biliyorum.

Sahip çıkabilmeyi öğrendim. Yaptığım hiçbir hatada başımı öne eğip pişman olmadığımda; hatalarımın bugün sahip olduğum benliğin mimarı olduklarını öğrendim. Hayatıma soktuğum insanlar beni üzmeye başladıklarında onların benim tercihim olduklarını fark edip hissettirdikleri her duyguya sahip çıkmayı öğrendim.

Yaşadığım bu hayatın bana sunulmuş bir armağan olduğunun farkına vardığımda sahip olduğum hayata sıkı sıkı sahip çıkmayı öğrendim.

Düştüğümde, tökezlediğimde, yol bulamadığımda devam edebilmeyi öğrendim. Çok sevdiklerim artık pek de bana ait olmadıklarında kendim için devam edebilmeyi öğrendim. Ne kadar çok hayal kurarsam o kadar gerçeğe dönüşeceğini bildiğimden en karanlık zamanlarda bile devam etmeyi öğrendim.

Eskiden uğruna günlerce göz yaşı döktüğüm konuları yıllar sonra kahkahalarla anlatırken devam etmenin aslında o kadar da zor olmadığını öğrendim. Bazı acılar, bazı anılar üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin ilk günkü tazeliğiyle canımı yaktıklarında aslında acılarımla da yoluma devam edebileceğimi öğrendim. Zamanında çok kırıldığım, onlar için çok ağladığım ve hiç affedemeyeceğimi düşündüğüm insanlar için bile bugün en iyisini, en güzelini dilediğimi fark ettiğimde kin ve nefretle devam edemeyeceğimi öğrendim.